Cómic.

Paula Rodríguez Fernández (1º ESO A)

Ana Vera Montoto (1º ESO A)

En Barcelona hai un mercado de flores aberto as 24 horas.

En Barcelona hai un mercado de flores aberto as 24 horas. Un mercado para emerxencias florais, para un antollo de margaritas ás catro da mañá. Non son alérxico ao polen, quizais por iso teño unha relación neutra co reino vexetal. El me respecta a min e eu  respéctoo a el.

Coñezo os nomes das flores por mulleres que me gustaron. Miña nai en casa ten media ducia de plantas, case todas no salón. As flores son da miña nai e do meu pai, pero digo que as ten ela porque é a única que as rega. Eu téñoas regado dezaoito veces en dezaoito anos que vivín baixo o seu teito.

Películas fieis aos libros?

Durante estes últimos anos leváronse ao cine grandes sagas literarias que gañaron admiradores por cada recuncho do planeta. A ilusión dos fans por ver o seu libro favorito representado na gran pantalla debería percibirse de forma evidente. Pero non sempre é así.
Para desgraza de todos os lectores, todas esas páxinas onde se narra a súa historia preferida apenas poden incluírse en dúas horas e media que adoita durar a adaptación e, moitas veces, terminan terxiversando toda a historia e provocando que perda todo o seu sentido. Xa que logo, é positivo que decidan levar a obra ao cine? Podemos atoparnos cos dous puntos de vista polo que nos imos centrar en ambos.

Lou Reed.

I.                  I’ll be your mirror.

Non é nada fácil levarse ben cos espellos. Iso é debido a que o modo como reflicten o que teñen fronte a eles é indiscutible, inmodificable. Así de inflexibles son as leis da reflexión, ou da refracción da luz, ou como demos se diga. Equivocouse Oscar Wilde. O retrato de Dorian Gray -ese retrato que se vai deformando á vez que o retratado vai envellecendo física e moralmente- non aparecía nun lenzo, senón na superficie puída dun espello. É o espello o que, insobornablemente, reflíctenos tal como somos, por fóra e por dentro.

En 1967, un grupo musical chamado The Velvet Underground, apadrinado polo artista pop Andy Warhol, puxo á venda un disco co título, nada rebuscado, The Velvet Underground & Nico. John Cale, galés afincado en Nova York, toca unha chirriante e hipnotizadora viola eléctrica. Sterling Morrison encárgase da guitarra e os coros. O outro guitarrista, e compositor da maior parte das letras do disco, é Lou Reed. Da percusión encárgase unha muller, Maureen Tucker. Para rematar, unha modelo e actriz alemá, Nico, pon a súa voz nalgúns dos temas. As vendas do disco foron, cando menos, penosas. Hai varias razóns que explican este fracaso económico. As letras de moitas das súas cancións atrévense con temas non moi ortodoxos. Nunha época de margaritas, paz, amor, hipismo e psicodelia, este grupo maldito fálanos do uso das drogas, da prostitución, da miseria, do lado salvaxe da vida. Aínda por riba, a portada do disco, un plátano pop deseñado por Andy Warhol, presenta evidentes connotacións sexuais. Vamos, que todo axudou a que as tendas de discos, as emisoras de radio... non quixesen saber moito do debut da Velvet.