Poema á Natureza

Envellece o tempo e non esquezo

aquelas terras castaño e verdes

onde a floresta sempre fresca e suave

parece bicarte os pés como beizos.

Así anida a morriña no meu peito

mentres lembro o cantar dos pinos

que maxestuosos, case diviños, 

bailaban ao son do vento. 

E amei o bosque dende neno,

cando por primeira vez inspirei aquel perfume,

o mellor perfume de todos, 

que era o das flores a sotavento. 

Os mellores cantores están alá, 

nunca lles falta inspiración

e sen instrumentos cantan belas melodías, 

que alegran ata o máis triste corazón. 

Aprendín sabias leccións da natureza

que todos estamos ligados por fíos

e cando un rompe

os demais poden caer ao vacío. 

Aprendín moito da natureza

e aínda que nos afastemos dela

non podemos esquecer

que da terra saímos e á terra volveremos.

(Poema gañador do 1º Premio do certame artístico-literario Santa Irene 2016 na categoría de poesía)